Ostatnia rodzina.

Ponieważ w czasie weekendu nie było mnie w domu, na film wybrałam się razem z moim  Mariem dopiero wczoraj. Byłam BARDZO ciekawa tego filmu, zwłaszcza roli Dawida Ogrodnika. Widziałam trochę wcześniej wszystkie trailery, a także wywiady z obsadą, oraz występ Andrzeja Seweryna i Dawida Ogrodnika u Kuby Wojewódzkiego i wszystko wskazywało na to, że będzie to film genialny. Muzyka, dialogi, gra aktorska- no wszystko! Zasiadłam zaciekawiona i ruszyłam w tę opowieść.

Poznajemy rodzinę Beksińskich tuż po przyjeździe do Warszawy, gdzie starzy Beksińscy zamieszkują z 2 babciami, a Tomek wyrwany z Sanoka z korzeniami, dostaje kawalerkę niedaleko rodziców. Wścieka się, buntuje, rozpacza... Wszystko to można zrozumieć. Jest młody i gniewny :)
Ale im dalej w las, tym bardziej mnie ten film zadziwiał!!! O ile rola Andrzeja Seweryna została moim zdaniem zagrana po mistrzowsku, podobnie jak rola Aleksandry Koniecznej jako Zofii Beksińskiej, o tyle Dawid Ogrodnik zaczął mnie niepokoić. Oczywiście nie znałam Zdzisława, ani Zofii zbyt dobrze. Praktycznie wcale. Z tatą zamieniłam kiedyś kilka zdań i zrobił na mnie fantastyczne wrażenie, niezwykle ciepłego i błyskotliwego człowieka. Z mamą tych rozmów, zresztą bardzo krótkich był 3 czy 4 i też urzekła mnie całkowicie- ciepła, spokojna, cierpliwa i... smutna. Więc tutaj nie będę się wymądrzać, czy role odtworzone właśnie w tym filmie, są aż tak adekwatne, ale co do Tomka absolutnie się nie zgadzam.
 Nie mam pojęcia czyj to był pomysł, czy reżysera, czy też Dawida Ogrodnika, ale dlaczego na wszystkich bogów został on tam pokazany jak jakiś nadpobudliwy popierdolec? Oczywiście wiele z tych scen mogło być prawdziwych, sama słyszałam jak darł się na matkę jak nawiedzony, za co potem ja go opieprzyłam. Nic mnie ich relacje nie interesowały, ale jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby tak się nadzierać na osobę bliską, a powodem była jakaś popierdółka. Do dzisiaj nie wiem, czy chciał się popisać, czy  tylko chciał matkę zranić, ale wcale mi się to nie podobało i byłam zszokowana. Jednak nie wyobrażam sobie, żeby tak było zawsze i za każdym razem. Oni byli sobie bliscy bez względu na to jaki Tomek miał akurat humorek. Myślę, że on potem żałował, że się zachował jak patafian... Strzelał focha, nie przychodził do rodziców kilka dni, ale potem wracał z podkulonym ogonem. Im dłużej oglądałam film, tym bardziej zastanawiałam się, czy w końcu zobaczę także to inne oblicze Tomka- tego uśmiechniętego, wyluzowanego, opowiadającego z bananem na twarzy scenariusz jakiegoś filmu, łącznie z dialogami. Czy zobaczę lwa salonowego, bo taki też potrafił być. Był kiedyś u mnie w Wałbrzychu i zostaliśmy zaproszeni do moich znajomych na jakąś kawę czy co tam. Na miejscu okazało się, że osób jest ponad 20 i wszyscy czekali na tego Tomka jak na bóstwo..I on tym bóstwem się wtedy stał!!! Cały wieczór wodził prym, a ludziska gapili się na niego z rozdziawionymi gębami. Opowiadał, naśladował, rechotał, strzelał przykładami - był fantastyczny!!!On był w swoim żywiole, a ludzie zaczarowani :) Bardzo długo potem wspominali tę wizytę Tomka i nie mogli się nadziwić, że on jest TAKI NORMALNY!!!!
To samo dotyczy jego relacji z kobietami. To co zobaczyłam na filmie to jakiś koszmar. Nie wiem jak to wyglądało od środka i na dłuższa metę, ani ile tych dziewczyn w sumie było, ale dopóki korespondowaliśmy, zawsze  pisał o nich bardzo fajnie, zabawnie i naprawdę często się śmiałam, czytając  opisy dziewczyn z którymi akurat był. Nie nabijał się z nich, tylko wyszukiwał fajne momenty. Naturalnie te sympatyczne opisy były do pewnego momentu, ale jak już wspominałam w zimie w swoim poście o Tomku- związek dorosłego faceta z nastolatką nie mógł się udać.
Oczywiście zgadzam się, że Tomek był rozpieszczonym  i rozpuszczonym bachorem i to na ile sobie pozwalał, a potrafił sobie pozwolić, to był wynik jego wychowania...Zupełnie bezstresowego. Jednak Tomek  był także świetnym przyjacielem, bratnią duszą i potrafił mnie rozśmieszyć do łez. Tutaj w filmie "Ostatnia rodzina" Dawid Ogrodnik chyba zapomniał, że już nie gra bohatera z porażeniem mózgowym i ta wybujała ekspresja, strzelanie oczami i posapywanie cały czas i bez przerwy są karykaturalne. Tomek machał łapami, jasne że tak, ale tylko wtedy gdy chciał coś opowiedzieć i się w to wczuł. Prawie każdy tak ma, chociaż może z mniejszą intensywnością. Postać zagrana przez Dawida Ogrodnika jest zero jedynkowa. Praktycznie we wszystkich scenach Tomek przedstawiony jest jako nieudacznik, furiat, despota lub mazgaj, a to naprawdę nie była prawda. Bardzo żałuję, że tak to zostało pokazane, bo to zdecydowanie nie była cała prawda o Tomku. Oprócz tego, że Beksa taki jak w filmie bywał i z tym dyskutować nie można, nie był taki przez cały czas. Za każdym razem, gdy Tomasz pokazywał się na ekranie, miałam wrażenie jakbym oglądała skecz Monty Pythona o hiszpańskiej inkwizycji... Nikt się nie spodziewał Hiszpańskiej Inkwizycji, a tutaj taki suprajs!



Wielka szkoda, że nikt nie zadał sobie trudu pokazania go także od tej jaśniejszej i bardziej ludzkiej strony. Naprawdę bardzo tego żałuję.
Na plus napisze, że głos, akcent i tempo głosu Ogrodnika i młodego Beksińskiego są w filmie szalenie podobne. Zapowiedź pierwszej płyty Yazoo- jota w jotę identyczna. Uległam całkowitemu złudzeniu zarówno tutaj jak i przy audycji pożegnalnej. To zdecydowanie na plus dla tego filmu. Widać, że  Dawid Ogrodnik sporo ćwiczył i zrobił to BARDZO dobrze.
Sam film jako opowieść interesujący. Pamiętajmy jednak, że to nie jest film dokumentalny, tylko fabularny i chociaż na początku jest napisane, że jest on oparty na faktach, chyba raczej powinno być tam napisane, że wiele faktów z rodziny Beksińskich została wykorzystana w tym filmie. To byłoby bliższe prawdy.
Czytałam, że to niemożliwe, żeby Beksińcy tak żarli przy stole, ale ja tak naprawdę nie wiem jak oni się zachowywali tylko we dwoje i chyba nikt tego nie wie. Wiem, że gdy Tomkowi coś smakowało potrafił wylizać talerz i wiem, że do szklanki kawy dosypywał pół cukiernicy cukru, wypijał hektolitry coli i tonicku, więc nic dziwnego, że ta cukrowa dieta czyniła go nadpobudliwym i rozkojarzonym...
Przeczytałam też, że w tym filmie nie ma nic z uczucia jakie okazywali sobie Beksińscy. Moim zdaniem jak najbardziej jest i uczucie i szacunek i ciepło. To, że Zdzisław nie płakał ani po śmierci matki, ani żony ani syna, nie znaczy, że był z kamienia. Każdy odejście najbliższych przeżywa na swój sposób. A to, że się nie przytulał, nie pocieszał Zosi po demolce Tomka, tylko zajął się filmowaniem? To był artysta i geniusz. Okazywanie uczuć nie było jego priorytetem.
Na dodatkowy plus zasługuje muzyka wykorzystana w tym filmie. Dobrana bardzo starannie, chociaż moim zdaniem zabrakło dwóch numerów- The Cure -"The Same deep water as you" ( Tomek chciał sobie przy tym kawałku odebrać życie... ) I Adaggio in G Minor Tomasa Albinioniego...




Z ciekawostek-
- Druga próba samobójcza miała miejsce w innym czasie niż jest to pokazane w filmie.
- Na biurku Tomka w latach 80-tych nie mogło być telefonu, ponieważ on tego urządzenia nie posiadał, wyzywając na czym świat stoi na Telekomunikację Polską (Tak, były takie czasy), więc matka nie mogła  wysprzątać biurka przesuwając czerwony telefon.
- Zosia Beksińska  sprzątała i prała Tomkowi dopóki mogła. On nawet nie miał pralki w domu, a umycie okien, to była dla niego czarna magia.
- Zmiany pieluch u babci nazywał "ODKUPIANIEM babci"... i śmieszno i straszno.
- Koty, o których wspomina u psychoterapeuty w latach 70-tych też były dużo późniejsze...

A czy warto obejrzeć ten film? Mimo wszystko warto, chociaż tak jak napisałam- nie bierzcie wszystkiego dosłownie i obejrzyjcie ten film z dystansem.To tylko wyobraźnia scenarzysty i reżysera, którzy z całego olbrzymiego worka dokumentacji z życia rodziny Beksińskich wybrali te, a nie inne sceny. Scenografia, kostiumy, klimat tego filmu są tutaj wiernie oddane. Andrzej Seweryn i jego Zdzisław, to rola życia!!! Bardzo mi się podobał. Bardzo!!! Aleksandra Konieczna jako Zofia ma mój szacunek na zawsze.  Dawid Ogrodnik- chłopie przedobrzyłeś i musisz jeszcze popracować :) Mniej Tomka w Tomku byłoby akuratnie...

I na koniec The Same deep water as you.... Kiss me goodbye...



Pocałuj mnie na pożegnanie
Wynurzam się tuż przed zapadnięciem w sen
Nie widzisz jak się staram?
Trudno jest pływać na tak głębokiej wodzie jak ty
"Na mieliźnie utonęło nie mniej od nas"
Twój oddech
Najdziwaczniejszy grymas twych ust
"A my będziemy razem... "
"Pocałuj mnie na pożegnanie
Pochyl głowę i przyłącz się do mnie"
Twarz zanurzona głęboko
Odbicia spotykają się
Najdziwaczniejszy grymas twych ust
I znika
Kręgi na wodzie uspakajają się
A śmiech
Rozbrzmiewa u twych stóp
I śmiech
Rozbija lustrzaną słodycz
"I tak będziemy razem... "
"Pocałuj mnie na pożegnanie"
Wynurzam się tuż przed zapadnięciem w sen
Teraz coraz niżej i coraz wolniej
Najdziwaczniejszy grymas twych ust
Lecz ja nie widzę
Nie czuję
Mocno wznoszę swe ręce w milczeniu
Przed mymi gasnącymi oczami
A w moich oczach
Twój uśmiech
Ostatnia rzecz zanim odchodzę...
Będę cię całował, będę cię całował bez końca
Będę cię całował przez noce takie jak ta
Będę cię całował
I będziemy razem...