Tomek Beksiński

Tomek Beksiński - 26 listopada, w czwartek skończyłby 57 lat. Był spod znaku strzelca. Miał nawet wydrukowany i powieszony na szafce w sypialni zbiór cech panów strzelców. Najbardziej utkwiło mi w pamięci -  Strzelce nie potrafią tańczyć :) W przypadku Beksińskiego nie wiem, czy nie pomyliłby kroków nawet  do pogo... ha! Kompletna, taneczna ciamajda :) Wiem, co piszę, sama nie potrafię.

Korespondencyjnie poznałam Tomka na początku 1984 roku, osobiście 1 listopada rok później. Jeszcze wcześniej, w czasie wakacji miał nam (tzn. mnie, Fatmie i Ciamajdzie- Duraniątkom z Wałbrzycha) zorganizować bilety na koncert Depeche Mode, ale jadąc do Warszawy na ten koncert, zorientowałam się, że zapomniałam zabrać numeru telefonu do jego starych i do tego spotkania nie doszło. Potem dowiedziałam się, że on i tak był w tamtym momencie "NIECZYNNY",  jedną nogą na tamtym świecie- nażarł się prochów przez zawód miłosny i dosłownie w ostatniej chwili uratował go ojciec. Do końca życia na prawym policzku miał odleżynę- pamiątkę po swojej głupocie.
Jesienią  pojechałam z babcią do Warszawy na Wszystkich Świętych i wcześniej umówiłam się z Tomkiem korespondencyjnie, że wieczorem możemy się spotkać. Wsiadłam w autobus i zajechałam na Służew nad Dolinką  ... ul. Mozarta 6/1109 :)  Zadzwoniłam do drzwi i otworzył mi wysoki, łysiejący chudzielec z brodą, w spodniach w kratkę, unoszący rękę w nazistowskim pozdrowieniu Heil Hitler... Jeszcze mogłam wtedy nawiać, ale weszłam z ciekawością. Rozbawił mnie. Strasznie dużo gadał i właściwie o wszystkim co go wtedy interesowało- Bondy, muzyka, audycje, Monty Python, kreskówki z Tomem i Jerrym i Kaczorem Duffy. Przy tym wszystkim klął jak szewc. Na ścianach wisiało kilka obrazów autorstwa jego ojca. Wtedy w ogóle nie znałam twórczości Zdzisława Beksińskiego i choć mi się te obrazy podobały, wzbudzały niepokój (miałam 1 otrzymać w testamencie. Tomek obiecał mi, że jak tylko się znowu zabije, to dostanę taki jeden w testamencie... Ten z nocnym  morzem i martwym ptakiem he, he. Masakra jakaś. Na szczęście nasze drogi poważnie się rozeszły.

 

 Pokazał mi też panienkę przez która próbował się zabić. Myślałam, że to była  jakaś famme fatale, a na zdjęciach zobaczyłam przeciętnej urody, pyzatą nastolatkę z nadwagą. Rety, o co tyle krzyku? Jakaś Izunia ze Szczecina? Tomek miał wtedy 27 lat, ona 17, więc nie wiem czego on się spodziewał po licealistce? Na dodatek mieszkającej 300 kilometrów od niego. Tragedia w 3 aktach. Ale wysłuchałam, chłopak naprawdę to przeżył.

 Wieczorem Tomasz odprowadził mnie do mieszkania mojej ciotki, u której zatrzymałyśmy się z babcią i umówiliśmy się na drugi dzień na oglądanie kolejnego Bonda. Tak wyglądały 2 pierwsze wieczory z wampirem :)
Nie będę ukrywać, że podobałam się Tomkowi bardzo. Byłam idealną kandydatką na kolejną Izunię. Wszystko się we mnie zgadzało- byłam  bladolica, z długimi  czarnymi  kudłami. Nie paliłam, uwielbiałam koty, kochałam kino i muzykę. No po prostu ideał westchnień Beksińskiego :) Tylko, heloł- on nie bardzo był moim ideałem. Bardzo go lubiłam, ale jakiś związek? Padła taka propozycja z jego strony, ale odmówiłam. Poznałam wtedy fajnego chłopaka i Tomek został tylko moim kumplem, choć pomysł, żeby mnie zagarnąć drążył. Za każdym razem odmawiałam.

Pisaliśmy do siebie regularnie i o wszystkim. Listy przychodziły w kopertach adresowanych mazakiem, pisane zawsze na maszynie.
Po jakimś czasie Tomasz poinformował mnie, że znowu się zakochał.
Panienka miała na imię Anna i lat... 16-cie. ZNOWU???
W czasie jakiegoś dłuższego weekendu pojechałam do niego z moimi kumpelkami od spraw Duran Duran- Fatmą i Ciamajdą i miałyśmy okazję poznać tę kolejną "kobietę" życia  redaktora Beksińskiego. Anna była bardzo fajna. Wielkie, szare oczy, długie rzęsy. Dosyć solidna, ale Tomkowi w ogóle w niczym to nie przeszkadzało. Dziewczę było zakręcone na punkcie Marillion :) No i fajnie. Ale oprócz tego, to było kolejne powichrowane nastoletnie dziecko. Miała jakieś jazdy z rodzicami, potem zakochała się w gitarzyście z kapeli dosyć w Polsce znanej, której nazwy już nie pamiętam. Jakaś huśtawka namiętności. Wracała, odchodziła. Pomieszkiwała znowu z Tomkiem. Ten raz szalał z radości, raz z rozpaczy. Czytał w tajemnicy  jej pamiętniki, chodził do wróżbity ...Szukał. Ona i tak odeszła. Na szczęście niczego się nie nażarł, bo niespodziewanie NAJWYŻSZY pogroził mu paluchem i zrzucił z nieboskłonu samolot, którym Beksiński akurat leciał (z tego co pamiętam z Rzeszowa do Warszawy). 1 osoba zginęła. Trauma. Wszystkie wycinki prasowe, nagrania telewizyjne, wszelkie informacje z tej katastrofy były szczętnie  kolekcjonowane. No proszę- Tomasz się wystraszył. Potem cwaniakował, że ma to w dupie, bo to i tak ON zdecyduje kiedy odejdzie... taaaaaa....Już  nigdy nie wsiadł  do samolotu ponownie.
Z jednej strony był strasznie fajny, zabawny, inteligentny i dowcipny. Z drugiej był zakompleksionym gburem, maminsynkiem i ksenofobem i mizoginem. Rozpieszczonym bachorem, któremu się nie odmawia. W towarzystwie brylował. Rządził i dzielił... W domu był odludkiem i introwertykiem. Miał wiele cech, których nie znosiłam. Któregoś razu siedząc w kuchni  przyglądał się jak coś tam gotuję i rozmowa zeszła na "MURZYNÓW". Osobiście nie mam żadnych uprzedzeń. Nie znam ani jednego "Murzyna", więc jakie są problemy? Ale Tomek? OBURZONY!!! -Murzyni? Oszalałaś? Ty wiesz jak oni śmierdzą?
- Tomek, ale skąd wiesz, że oni śmierdzą ? Wąchałeś kiedyś Murzyna??? (pamiętajcie, że to był rok 86, a my żyliśmy w zamkniętym i odizolowanym państwie)
- No nie, ale wszyscy mówią, że oni śmierdzą...- ręce mi opadły.
Wiem, że miał kiedyś pisać jakiś leksykon muzyczny opisujący artystów  lat 80-tych. Wszystko fajnie, tylko Tomasz  nie chciał nawet słowa napisać o Jacksonie, Whitney Huston, Lionelu Richie czy Tinie Turner... "TINA TURNER???? Przecież to brakujące ogniwo w teorii Darwina!!!"
No tak, nawet w najdalszych zakątkach galaktyki w Gwiezdnych Wojnach też byli Murzyni. Straszne :)
Był pokręcony i to zdrowo. Niestabilny emocjonalnie. Sypiał do późnych godzin popołudniowych. Pamiętam, że raz przyjechałam do niego z chłopakiem wracając z wakacji w Łebie. Nie uprzedziłam Tomka, że będziemy. Na Mozarta byliśmy jakoś w południe. 2 godziny dobijaliśmy się do drzwi, a on spał jak kamień!!! Potem otworzył jakby nigdy nic... -  "O, fajnie, że jesteście. Długo tu czekacie?..." Czytał nam potem po nocy swoje sztuki teatralne, a my rechotaliśmy w głos... Do 3 w nocy ..Sąsiedzi nie byli "zadowoleni ". Oni budzili go rano. Podobnie jak gołębie, których serdecznie i z całego serca nienawidził.

Zdjęcie powyżej zostało zrobione przez Tomka w dniu w którym Duraniątka z Wałbrzycha poznały jego 16-to letnią Anię. My się bawiłyśmy w wampiry (stąd te facjaty wymalowane), a on robił zdjęcia. To był fajny wieczór. Na zdjęciu jestem z Fatmą :)

Wiele razy proponowałam Tomkowie, żeby gdzieś z nami pojechał. Nad morze, pod namiot. Ile czasu można siedzieć w tej betonowej chałupie?" Pod namiot??? Nie ma mowy, przecież nie ma tam łóżka, prysznica i kibla!!!!" Do wody nie wejdzie, bo się utopi.... (samobójca cholera!). A może w góry? - "W góry??? Nienawidzę gór, będę się pocił..." No miazga! Zapraszać i prosić? Hm...
Po rozstaniu z Anką pojechał gdzieś do rodzinnego Sanoka, przeleciał jakąś starą przyjaciółkę, która od zawsze odrzucała jego anonse. Mężatkę ... "No i po co to zrobiłeś?  Poczułeś się lepiej ? Podreperowałeś swoje ego?  "Tak, właśnie tak!!!..." prawie tupanie nogami.
Potem znowu jakaś panienka. Pokazał mi ją na filmach video. Długie włosy, w oczach obłęd. Walnięta na punkcie The Mission i nawet podobna do Husseya :) OK... Twój wybór. Nie pamiętam imienia.
Kiedyś zapytałam, dlaczego nie zainwestuje uczuć w kimś starszym.? W jakiejś fajnej, rozsądnej kobiecie w jego wieku, która poprowadzi mu dom i urodzi dzieci? " Dzieci??? Jakie dzieci? Zwariowałaś?" "Jeśli dzieci to tylko i wyłącznie córka."Tomek, a jak urodzi się syn? - "To musi być  córka!!!!..." - No, ale nie możesz zaprogramować kobiety na rodzenie córek (1 córki właściwie tylko!!!!) . -"Gówno mnie obchodzi, to nie może być syn, bo ja się brzydzę chłopcami. Mój ojciec też się mną brzydzi... " Włosy stanęły mi na głowie. Co to za popieprzona rodzinka?

 Ponieważ Tomek był kompletnym bezguściem modowym zaproponowałam, że może kupimy mu jakieś nowe ciuchy, bo to co ma w szafach jest jeszcze z lat 70-tych i wygląda jak fircyk. To nic, że markowe z Pewexu, ale koszule z kołnierzykami jak jaskółcze skrzydła już od dekady były niemodne.

" No dobra, ale nie mam kasy". Wycieczka do rodziców. Otworzyła mama Beksińska, malutka, przemiła i cicha kobietka. Tomek poprosił o kasę na buty- Mama przyjrzała mi się uważnie i mówi-" Buty, ale dla pani???"...  Jakby mi ktoś kijem po oczach walnął? A co ja jestem jakąś utrzymanką syna, czy jak? To jemu są potrzebne buty !!! Mamie spadł kamień z serca... I poszliśmy na zakupy. Kupiliśmy 2 pary butów - kozaki i buty zimowe i jeszcze jakieś swetry i koszule. W prezencie dostałam od niego wtedy świetny kapelusz od modystki, zresztą sobie kupił także :) Chyba mam go gdzieś jeszcze, chociaż już dawno stracił szyk. W ogóle przez jakiś czas kupowałam mu rzeczy, wysyłałam pocztą, a on potem  mi za to zwracał pieniądze. I o ile dał sobie zmienić garderobę, w mieszkaniu nie chciał zmieniać niczego. Komunistyczna meblościanka, wersalka, jakieś rozwiązania muzyczno- telewizyjne, kable, wtyczki. Wszystko w płycie pilśniowej. - Tomek, a może chociaż zmienisz żyrandol z tego ohydztwa na coś milszego dla oka??? "Nie, bo jak się będę rozbierał, to mi będzie przeszkadzał... "- Tak oczywiście, jak się będziesz rozbierał, to akurat zawsze będziesz stawał pod nowym żyrandolem..." No nie do życia facet. Zadnych zmian. A ja zmiany lubię. Nie moje mieszkanie, nie ja tam mieszkam.

Dzięki znajomości z Beksińskim miałyśmy (z Fatmą i Ciamajdą) dostęp do teledysków lub koncertów, które w tamtym okresie były dla nas niedostępne. Pamiętam jak z dziewczynami na odtwarzaczu VHS oglądałyśmy u niego klatka po klatce Davida Sylviana z zespołu Japan, czy przecudowny dla nas wtedy Sing Blue Silver Duran Duran. W tamtych momentach  to Tomek patrzył na nas jak na stuknięte... Jestem mu za to bardzo wdzięczna po wsze czasy, bo to fantastyczne wspomnienia.
Wszystkie Monty Pythony tłumaczone przez niego do teraz bawią mnie do łez. Miał do tego smykałkę i był perfekcjonistą. Tak długo szukał odpowiedniego wyrazu czy sloganu, aż mu wszystko w uszach zagrało. To było dosyć śmieszne, gdy nagrywał dubbing na magnetofon szpulowy do mikrofonu przyczepionego do drewnianej łyżki... Wprawdzie nie wiem, czy listę dialogową do linka poniżej przygotował Beksa, ale ten film ZAWSZE warto obejrzeć. Żywot Briana, Sens życia i  Święty Graal - filmy absolutnie ponadczasowe.



To samo dotyczyło płyt. Nagrywał je na sprzęcie, który znudził się ojcu. Choć czasem marudził, że jemu się nie chce, robił to i na dodatek zawsze opisywał nagranie. Tytuły na specjalnej karteczce. Mam te kasety cały czas.
Minęło parę lat takiej korespondencji i wspólnych odwiedzin. On kilka razy był u mnie, ja czasami wpadałam do niego. Raz sama, raz z chłopakiem lub dziewczynami. To były fajne odwiedziny, pełne śmiechu, filmów, muzyki, przegadanych nocy w towarzystwie nieśmiertelnych zapiekanek z szynki w puszce i ogórków konserwowych...
 W roku 90-tym po wakacjach rozstałam się z chłopakiem. Patrząc teraz  z perspektywy, nic lepszego w życiu nie mogło mnie spotkać, ale wtedy byłam zrozpaczona i świat mi się zawalił. Tomasz od razu wpadł na genialny pomysł, że przecież on nadal jest zwarty i gotowy i może tym razem się na niego zdecyduję?
-Nie, Tomek- to się nie uda. Nie ma mowy! Nie chciałam być z facetem, który przy pierwszym kryzysie w związku, będzie mnie terroryzował samobójstwem.
 Póki co przełknął tę żabę, chociaż był wkurzony bardzo. Milczący. Foch forever. Drugi raz dostał kosza od tej samej panny. To chyba dla żadnego faceta nie jest miłe, ale ode mnie żadnych sygnałów ani znaków nie było.
Ale nadal pisaliśmy do siebie. W którymś momencie zaczęłam się spotykać z siatkarzem o imieniu Sławek, który był kompletnym kretynem i szowinistą. Pasowaliśmy do siebie jak pięść do nosa, z tym, że krew się nie zdążyła polać. Jakoś się to rozeszło po kościach, bo pojawił się Mario na zielonym koniu, który sukcesywnie leczył moje rany.(Mario do dzisiaj jest moim mężem) Tomek, gdy dowiedział się, że spotykam się z jakimś facetem i na dodatek sportowcem, wysmarował mi taki list, że odechciało mi się wszystkiego. Czego w tym liście nie było... Że perły przed wieprze rzucał przez tyle lat, że sportowcy to mięśniaki bez mózgu, zwłaszcza siatkarze. Obraził całą moją rodzinę do 5 pokolenia wstecz i wybiegł w przyszłość pisząc, że tylko patrzeć jak  będę gruba i dupa mi obwiśnie, już nie wspominając o cyckach (to dopiero wróżbita Maciej..) No list był straszny!!! Zwyzywał mnie tam okrutnie. (A dopiero co byłam osobą, która gdy wchodziła do mieszkania, to tak jakby słońce w nim zaświeciło... No cóż. ...) Odpisałam na ten list w podobnym tonie. Przeczytałam jeszcze raz i powiedziałam basta. Dosyć tego. Niech spada na szczaw. Nie wypadłam krowie spod ogona i nie będzie mnie ten życiowy gamoń obrażał...Odpuściłam. Nigdy tego listu nie wysłałam, bo wiedziałam, że będziemy się tak teraz wyzywać bez końca. Po co? Mężczyzna, który tylko pozornie jest dorosły, a mentalnie to nastolatek, który szukając tzw. miłości lokował swoje uczucia w nieobliczalne i niedojrzałe gówniary. Ta jego prawdziwa miłość, której nigdy nie znalazł, to byłby jakiś horror - kobieta powinna siedzieć z nim w tym popieprzonym, betonowym mieszkaniu, oglądając filmy, od czasu do czasu załatwiając zaopatrzenie. Powinna dać się głaskać i gryźć po szyi, słodko przy tym mrucząc. Jego ego zniszczyłoby każdy związek. KAŻDY!!! On i jego potrzeby, on i jego lęki, on i jego frustracje, on i jego paranoje. Która normalna kobieta z krwi i kości dałaby się zamknąć w takiej klatce?
Rok po otrzymaniu tego listu  wyszłam za mąż i  przestałam myśleć o Beksie w ogóle. Wiem, że dzwonił jeszcze do Fatmy  z pytaniem co tam słychać, ale ona też miała wtedy inne rzeczy na głowie, więc rozmowa była krótka.
Upłynęło sporo czasu, gdzie w ogóle nie docierały do mnie żadne wieści o Tomku. Zobaczyłam  go w końcu w Wieczorze z Wampirem  u Jagielskiego



Wyłysiał, utył i zgolił brodę, co w ogóle miało nigdy nie nastąpić. Obejrzałam bez emocji. Już te wszystkie gadki słyszałam. I ten tekst o NADKOBIECIE??? Co to znowu za dziwo nowe?
Jakiś czas później, w grudniu 1999 roku zadzwoniła koleżanka z informacją, że Tomek nie żyje. Popełnił samobójstwo. Zaklęłam pod nosem i pomyślałam, że takiego kretyna to naprawdę ze świecą szukać, bo co on udowodnił? Że może? Ile razy można kogoś przekonywać, że nie ma się dokąd spieszyć. Że i tak tam trafisz...No chyba, że to był taki jego sposób na zwrócenie na siebie uwagi. Jestem o tym właściwie przekonana. Bo to nowe milennium to nie dla niego? Dlatego, że on tak postanowił? Patafian cholerski. Miał naprawdę dobre życie, pasje, mieszkanie, świetną pracę, całe tłumy fanów i wyznawców, tylko na własne życzenie wpieprzał się w jakieś kanały uczuciowe. A potem jak już magia opadała, okazywało się, że to nie jest jego wyśniona  wampirella, tylko rozhisteryzowana panna. Kiedyś nawet mu zaproponowałam, że jak chce, to mogę mu zorganizować  zlot wszystkich jego panien, tylko musi dać mi na nie namiary. Powiedziałam to żartem, ale on się naprawdę przestraszył, że jestem w stanie coś takiego zrobić. Żałuję, że nie doprowadziłam tego pomysłu do finału. Może gdyby zobaczył te wszystkie baby, ogarnąłby, że to nie one są problemem, tylko on i jego wybory... Głupie, szczeniackie wybory.
Polecam do obejrzenia  film poniżej. Sporo tam prawdy o Tomku. Ostatnia scena zwaliła mnie z nóg.
Tak, to jest piec krematoryjny, w którym palą się zwłoki Tomka, a ojciec to nagrywa kamerą... Widać głowę ... Co za horror!!!! To na pamiątkę? Jako inspiracja? Ratunku. Kto normalny chciałby mieć na filmie skwierczące zwłoki swojego dziecka?



Jeszcze kilka lat temu Tomek śnił mi się co jakiś czas. Nie przywiązuję wagi do snów, ale ten ostatni zapamiętany był straszny. Stał nad moim łóżkiem i strasznie krzyczał... Darł się wniebogłosy, żebym w końcu coś zrobiła , bo on w miejscu w którym teraz jest, już nie wytrzyma dłużej... Matko kochana... Co ja mogę zrobić? Pomodlić się? Dać na mszę? Nie wierzę w takie rzeczy.... Ale od tamtej pory już mi się nie śni. Być może, tak miało wyglądać nasze ostateczne pożegnanie?

Polecam książkę Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy portret podwójny". Świetnie napisana, wciągająca, pełna przeróżnych historii z życia rodziny Beksińskich. Są tam listy, wspomnienia przyjaciół, rodzinne zdjęcia. Niektóre opisane historie  tragiczne, niektóre przezabawne i tak naprawdę po przeczytaniu tej lektury moja sympatia jest bardziej przy osobie ojca niż syna (nawet po tej kamerze w krematorium).
No i dowiedziałam się w końcu kim była owa NADKOBIETA! Normalnie Trójkąt Bermudzki.
Jak  Zosia Beksińska, matka i żona wytrzymała całe życie z tymi 2 wariatami? Nie mam pojęcia, ale moim zdaniem odpowiedź jest jedna- kochała ich obydwóch nad życie....

Tomkowi dziękuję, za to, że był moim przewodnikiem po świecie muzyki i filmu. Ukształtował mój gust na długie lata. I dziękuję za to, że dzięki niemu nauczyłam się, że wyobrażenie o miłości, a prawdziwa, namacalna miłość to są zupełnie 2 różne sprawy....Kochać kogoś na co dzień, a wyobrażać sobie jak to powinno wyglądać, to są zupełnie dwie odmienne sprawy. No i największe podziękowanie za namówienie nas na wyjazd do Budapesztu na mój pierwszy koncert DD w 1988 roku... Normalnie przygoda życia, fantastyczne wspomnienia. Namawiałam go, żeby z nami jechał. Nie chciał.
 Z dedykacją dla Tomka, gdziekolwiek teraz jest- Do you belive in shame ...To piosenka o nim. Naprawdę :)